حال ناخوش این روزهای ناصر تقوایی

گرچه درست نیست به این صراحت بگویم اما بگذارید، بگویم این روزها ناصر تقوایی حال خوشی ندارد چون حال خوش از خلق کردن و کار کردن ناشی می‌شود. ناصر تقوایی الان هیچ کاری نمی‌کند مگر اینکه اطرافیانش مدعی باشند او می‌نویسد، بله او سال‌هاست که می‌نویسد اما برای کشوی میز و نوشته‌هایش را انبار می‌کند. 

سال‌هاست که تقوایی حتی تدریس هم نمی‌کند و شاگردان و مشتاقانش را از این نعمت بزرگ محروم کرده است. اما پرسش اینجاست که چه کسی مانع تدریس او شد؟ آن‌کس که موردنظر من است خودش می‌داند چرایش را از خود او بپرسید. تقوایی به عنوان معلم فیلمنامه‌نویسی و سینما یکی از بهترین‌ها بود اما این گنج بزرگ در کنج خانه پنهان شده و کسی به او دسترسی ندارد.

امروز دیگر خیلی‌ها از تقوایی ناامید شده‌اند اما با وجود همه نشدن‌ها و بیهودگی‌ها که همه هم‌نسلانش را فرا گرفته، ناصر تقوایی در ذهن نسل ما یعنی نسل بعد از خودش همچنان تقوایی خلاق و تاثیرگذاری است که کم فیلم ساخته ولی به قول خودش فیلم بد نساخته است.

کاری که برخی از هم‌نسلانش کردند و برای بقا، فیلم بد ساخته‌اند ولی تقوایی برای بقا فیلم بد نساخت. 

در واقع غرور جنوبی‌اش به او اجازه نداد، فیلم بد بسازد. او که به قول خودش از مرحله جنینی با سینما آشنا بوده(نقل‌قول از کتاب به روایت ناصر تقوایی تالیف احمد طالبی‌نژاد) حرمت سینما را مثل یک امامزاده معتبر نگه داشت و مخدوش نکرد. گرچه ممکن است به مرور زمان ناصر تقوایی از یادها برود که گمان نمی‌کنم چنین اتفاق بدی بیفتد اما سریال «دایی‌جان ناپلئون» و فیلم «ناخدا خورشید» او برای جاودانه کردن نام این فیلمساز در یادها و کتاب‌ها و دل‌ها کفایت می‌کند.

ما عادت نکرده‌ایم پیش از آنکه اتفاقی بیفتد به داد آدم‌ها برسیم. اگر خدای ناکرده فردا روزی فرا برسد که برای تقوایی اتفاقی بیفتد، آن وقت است که همه آه و فغان‌شان بلند می‌شود پس باید پیش از آنکه دیر شود این گنج از نهانخانه به درآید.