به گزارش ردکارپت فیلم: حسین آهی (زادهٔ ۳ آذر ۱۳۳۲ در تهران – درگذشتهٔ ۷ مرداد ۱۳۹۸ در تهران)، فرزند علی آهی، شاعر و پژوهشگر اهل ایران بود.
زندگی‌نامه
وی تحصیلات مقدماتی را در تهران گذراند و پس از آن بر زبان‌های فارسی، عربی، پهلوی و آلمانی تسلط یافت. آهی در علومی مانند صرف، نحو، منطق، نجوم، فقه، اصول عروض و کلام دست به مطالعه و پژوهش زد و در آن‌ها صاحب‌نظر شد. اوّلین پژوهش‌های او در مباحث شعری و ادبی در سال ۱۳۵۵ ثمره می‌دهد؛ تا آن‌جا که هنوز به ۱۸ سالگی نرسیده‌بود که کتاب بحور شعر فارسی را منتشر می‌سازد و در همان دوران تحسین تنی چند از بزرگان شعر فارسی نظیر: شفیعی کدکنی و مهدی اخوان ثالث را بر خود برمی‌انگیزد. بهاءالدین خرمشاهی نیز به ویژگی‌های این اثر اشاره‌ای داشته‌است.
| نام اصلی | حسین آهی |
|---|---|
| زاده | ۳ آذر ۱۳۳۲ تهران |
| درگذشته | ۷ مرداد ۱۳۹۸ (۶۵ سال) سرطان غدد لنفاوی |
| زمینه کاری | شاعر، محقق و نویسنده |
| ملیت | ایرانی |
| کتاب‌ها | بحور شعر فارسی |
صدا و سیما
با کاروان شعر و موسیقی
اولین برنامهٔ حسین آهی در تلویزیون ایران با کاروان شعر و موسیقی بود که در دههٔ ۱۳۸۰ خورشیدی از شبکه دو سیما پخش می‌شد.
تماشاگه راز
از اواخر سال ۱۳۸۸ حسین آهی شروع به اجرای برنامهٔ «تماشاگه راز» در شبکهٔ رادیویی فرهنگ نمود. برنامه «تماشاگه راز» همه روزه از ساعت ۱۸:۳۰ تا ۱۹ به وقت تهران از شبکه رادیویی فرهنگ تا اواخر بهمن ماه ۱۳۹۲ پخش می‌شد. کارشناسی و اجرای این برنامه به عهدهٔ حسین آهی بود و سردبیری و تهیه‌کنندگی آن را سهیلا رضایی به عهده داشت.
بخش شبانگاهی چهارشنبه‌شب‌های شبکه پیام
در برنامه‌ای دیگر از برنامه‌های صدا و سیما، بخش شبانگاهی رادیو پیام در روزهای چهارشنبه، میزبان حسین آهی بود و او به اشاعهٔ مباحثی در زمینهٔ تاریخ فرهنگ و ادبیات ایران می‌پرداخت.
در قسمتی از برنامه تلویزیونی «رادیو مستند» از شبکهٔ مستند، یکی از شب‌های اجرای حسین آهی به تصویر کشیده شد که از جمله قسمت‌های این برنامه، خواندن ترانهٔ «من به این جملهٔ نمی‌اندیشم» اثر فریدون مشیری بوده‌است.
حسین آهی در کلام دیگران
نظر مهدی حمیدی در سرآغاز کتاب «دره نجفی»:
من تصدیق می‌کنم که در طیّ دورهِ دانش‌آموزی، دانشجویی، دبیری، دانشیاری و استادی خود هرگز با کسی مواجه نشده‌ام که یک دهم اطلاعاتِ عروضی آقای حسین آهی را داشته باشد. در یک جمله بگویم: اگر این جوان (در هفده سالگی ایشان) در پی آن بود که استادی کرسیِ عروض را در دانشگاه احراز کند (و برای این کار از من نمره‌ای می‌خواستند، با آنکه در تمام دوران استادی خود هیچ‌گاه چنین کاری نکرده‌ام) به او بی‌مضایقه نمرهِ بیست می‌دادم.
امیری فیروزکوهی:
بهنظر و سلیقهِ من و شاید اکثر اهل ادب تاکنون در تسهیل علم عروض، چنین صورتی ابتکاری از طرف آن همه مؤلف به وجود نیامده و کاری‌ست کاملاً ابتکاری، در مجموع خدمت و زحمت این جوان دانشمند یعنی «آقای حسین آهی» را جز با قدردانی و سپاس مقابله نمی‌توان.
حسن سادات ناصری:
آقای حسین آهی، شمس قیس روزگار ماست.
میلاد عظیمی:
حسین آهی درگذشت. رحمت خدا بر او باد. یکی از معدود اشخاصی که در صداوسیما بود و سواد و ذوق ادبی داشت. شیفتهٔ شعر و ادبیات و موسیقی بود. پرشور بود. شر و شورش را هنگام شعرخوانی دوست داشتم. حال و حالتی داشت. به عروض پیچیده بود و فهرست عروضی اشعار برخی شاعران کهن را استخراج کرده بود
یاور همدانی از دوستان نزدیک او چنین شعری برای درگذشت او سروده بود:
آن که با عشق بود و آگاهی، خصم خودکامگی و خودخواهیای دریغا که زود رفت از دست، دانشی دوست، حضرت آهی
مقالات منتشرشده در کیهان فرهنگی
فروردین ۱۳۶۳، در مقاله‌ای با عنوان «یاد در سال‌مرگ استاد محمّدعلی ریاضی»، به بررسی آثار و احوال محمّدعلی ریاضی یزدی در ادب فارسی می‌پردازد.
مهر ۱۳۶۳، در مقاله «مرثیه آفتاب»، به بررسی تألیفات عمان سامانی و به خصوص مدحیه‌ها و مراثی وی در مورد اهل بیت می‌پردازد.
آبان ۱۳۶۳، حسین آهی به همراه مهرداد اوستا، مهدی درخشان و محمّد روشن در منزل محمّدتقی مدرّس رضوی حاضر می‌شوند و مصاحبه‌های آن‌ها ذیل مقاله «استاد محمد تقی مدرس رضوی بزرگ معرف سنایی و خواجه نصیر» منتشر می‌شود. حسین آهی در آن‌جا به تصحیح و توضیح «المعجم فی معاییر اشعارالمعجم» صورت گرفته توسط مدرّس رضوی اشاره می‌کند و مدرّس رضوی را تکمیل‌کننده کار عظیم ادوارد براون و محمّد قزوینی در جمع‌آوری المعجم برمی‌شمرد.
در طی سال‌های دهه ۶۰ هجری شمسی، آهی در ذیل مقالاتی با عنوان «نگاهی به کتاب‌های تازه» به معرفی و نقد کوتاهی از کتب منتشر شده در آن زمان اقدام می‌کند.
مقالات منتشرشده در ماهنامه حافظ
در شماره ۶۹، در اردیبهشت ۱۳۸۹ تحت عنوان «نقدی بر مناظره مکتوب امین و امیری فیروزکوهی»، آهی مقاله‌ای انتقادی را پیرامون قصیدهٔ «فریده» سیّدکریم امیری فیروزکوهی و اظهار نظری در باب عدم رعایت اصل آزادی و عدم رعایت حقوق بشر توسط سید حسن امین در شماره ۶۸ همین ماهنامه، می‌پردازد.
در شماره ۷۰، در خرداد ۱۳۸۹ آهی در مقاله‌ای با عنوان «وزن‌های قالب مثنوی»، به بررسی هفت بحر، از متداول‌ترین بحور مثنوی می‌پردازد و در آن مقاله بحر «خفیف مـَخبون اَصلَم مُسَبَّع» را بهترین بحر برای سرایش مثنوی برمی‌شمرد و از مصادیق آن «هفت پیکر نظامی»، «سیرالعباد الی المعاد، کارنامه بلخ و طریق‌التحقیق از سنایی» و «جام جم اوحدی مراغه‌ای» را یاد می‌کند.
در شماره ۹۵، در تیر ۱۳۹۱ تحت عنوان «آمار کامل عروضی دیوان حافظ»، به بررسی بحرهای به کار رفته در غزلیات خواجه حافظ شیرازی پرداخته و فهرستی کامل از آن‌ها را به ترتیب فراوانی و علاقهٔ خواجه حافظ در استفاده از آن بحرها ارائه نموده‌است.
در بسیاری از شماره‌های ماهنامه حافظ، اشعار آهی تحت عنوان‌هایی چون «با شاعران امروز»، «سه غزل از سه استاد» و «۱۲ شعر دیگر برای ماهنامه حافظ و سردبیرش» به چاپ می‌رسد.
همچنین در نشریاتی چون «هنر و معماری» و «زمانه» اشعار و سخنان حسین آهی به صورت پراکنده به چاپ رسیده‌است.
بدون دیدگاه