به گزارش ردکارپت فیلم: رکسانا قهقرایی در یادداشتی به نقد و تحلیل فیلم سینمایی «هوک» پرداخت و این فیلم را یک ادای دین به مردم سیستان و بلوچستان دانست.
«هوک» پیش و بیش از هر چیز ادای دینی به مردم مظلوم سیستان و بلوچستان است که نه تنها در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی که در فضای سینمایی نیز پیش از این به محاق رفته بودند. مردم مظلومی که اگرچه پیش از این نیز در فیلم‌هایی از جمله «شبی که ماه کامل شد» نرگس آبیار نیز به آنها و تجربه‌های زیسته‌شان پرداخته شده بود، اما باز هم صرفا تصویری از بعد منفی از آنها را شاهد بودیم که بر تقویت کلیشه‌های منفی و مخرب از آنها منجر می‌شد. حسین ریگی در دومین ساخته بلند سینمایی خود بعد از «لیپار» که آن هم فیلمی با مایه‌های نوجوانانه و درباره و برای اقلیم سیستان و بلوچستان بود، به سراغ این منطقه از کشورمان رفته است. او در مقام یک کارگردان متعلق و متعهد به این جغرافیا از نمایش جذابیت‌های بصری و زیبایی‌های چشم نواز چابهار و زاهدان بازنمی‌ماند و هر جایی که موقعیت دست داده، دین خود را به زادگاهش ادا کرده است. این کارگردان علاوه بر قاب‌های زیبا و روایت قصه‌ای ورزشی که آن هم خبر از ابتکار عمل به دست گرفتن دوباره‌ای در حوزه مضامین سینمایی می‌دهد، در مفاهیم مورد نظر خود نیز بر پهلوانی به جای قهرمانی تاکید می‌کند. نکته‌ای که این روزها در حوزه ورزش نیز بسیار حس می‌شود و نقبی به روایت‌های آشنای مسلک و روحیه ورزشی و جوانمردی به جای تاکید و تلاش برای کسب عنوان و جایزه به هر قیمتی می‌اندازد. «هوک» هم برای سیستان و بلوچستان است و هم درباره آن و روایت توامان و ترکیب متعادل هر دو رویکرد به این اقلیم در فیلم از جمله دشواری‌هایی بوده که کارگردان و نویسنده به خوبی از عهده‌اش برآمده‌اند. تغییر زمان در فیلم و سیر حرکت از نوجوانی به جوانی نیز خود به جذابیت‌های داستانی اثر افزوده است. ضمن اینکه از منظر بازیگری نیز به تعدد کاراکترها منجر شده که خود بر تنوع اثر می‌انجامد.
بدون دیدگاه