سم مندس

نقدی بر فیلم سینمایی «۱۹۱۷»

به گزارش ردکارپت فیلم: ۱۹۱۷ یک درام جنگی خوش ساخت از سم مندس است که با برداشت بلند روایت می شود. برداشت بلند نگاه دراماتیک شخصی به چشم انداز پیش رو و خیال پردازی در برابر وقایع است.

در برخورد با این اثر چشم اندازی که شکوفه های درخت گیلاس به وجود می آورندT به مراتب دراماتیک تر از صحنه های جنگی بازسازی شده در آن است و به همین خاطر بار احساسی اثر بیش تر از عناصر دیگر به چشم می آید.

*کلاه خود
جنگ اثر معکوس بر روان جنگنده می گذارد. این نتیجه ای است که اثر به مرور زمان بر مخاطب القا می کند. روند صعودی – نزولی شخصیت در بُعد زمان بخوبی در داستان مشاهده می شود که اتفاقاً شکل فیلم برداری و موسیقی تحسین برانگیز آن بر اصل همذات پنداری افزوده است. چگونگی و چرایی در میزانسن یک فیلم همواره متغیر است، اما استفاده از الگوی برداشت بلند در «۱۹۱۷» به مخاطب این امکان را می دهد که واکنش اولیه مخاطب نسبت به اتفاقات را درست حدس بزند، مگر اینکه تصمیم فرای قدرت عقل باشد.

این ویژگی میزانسن را نیز محدود به حرکت کرده است که یکی از نکات منفی در چنین شیوه فیلم برداری است و به بیننده اجازه کشف و شهود بصری نمی دهد، بلکه او را الزام به تماشای تخیل مولف می کند. از سوی دیگر فیلم تداعی گر بازی های رایانه ای است. اگر چه به زعم من بازی های رایانه ای هنر هشتم زندگی بشر هستند که ویژگی کنترل را به داستان از پیش تعیین شده اضافه کرده اند و اتفاقا پاسخ درستی برای اجتناب ناپذیری انسان از شرایط پیش رو مطرح می کنند، اما سینما محل مناقشه نیست و حتما یک اثر سینمایی باید قوانین میزانسن را رعایت کند. گروهبان برای کمک به خلبان زخمی در کلاه خودش آب می ریزد و دوست خود را چاقو خورده می بیند، این لحظه کوبنده ترین برداشتی است که مولف از نبرد با دشمن دارد.

*شکوفه های خونین
دیالوگ سرهنگ که امید را عنصری خطرناک توصیف می کند، غیر ارادی بودن اتفاقات را به اثبات می رساند. از سوی دیگر این واژه ها علاوه بر کاربرد تزئینی در یک اثر سینمایی می توانند تاثیر متفاوت بر ذهنِ آماده پذیرش مخاطب داشته باشند. اگر چه سم مندس به عنوان مولف در «جاده انقلابی» و یا «زیبایی امریکایی» ، هموراه سعی کرده در انتخاب جملات سلیقه به خرج دهد، اما باید اعتراف کرد حتی آنِ بازیگری بندیکت کمبربج در نقش سرهنگ هم نمی تواند خاطره ای از این شخصیت در ذهن مخاطب باقی گذارد، چرا که دوربین حرکت یکنواختی را پیش گرفته و هدف آن رسیدن از شکوفایی به سرسبزی است.

سکانس ماندگار «۱۹۱۷» را می توان لحظه ای شمرد که قهرمان قصه روان بر آب و نا امید از رسیدن به نقطه دلخواه است که ناگهان شکوفه های گیلاس خبر نزدیک شدن به نیروهای خودی را می آورند، اما چه تلخ که مجبور می شود پا روی جنازه های خودی گذارد و به خشکی رود.

*علی رفیعی وردنجانی


بدون دیدگاه

پاسخ دهید

فیلدهای مورد نیاز با * علامت گذاری شده اند