خابی با رد کردن ۱۰۰ میلیون فالوور در تیک تاک دومین فرد در تاریخ این برنامه است که به چنین تعداد فالوور دست یافته و همچنین در اینستاگرام هم بیشتر از ۴۰ میلیون فالوور دارد!
لیم در ماه مارس سال گذشته شروع به استفاده از تیک تاک کرد. آن زمان به خاطر همه‌گیری کرونا کارش را به عنوان کارگر کارخانه از دست داده بود. او در ویدیوهایش اغلب یک کلمه هم حرف نمی‌زند.
در عوض، از حالات چهره و اشاره‌های دست برای دست انداختن سایر ستاره‌های اینترنت استفاده می‌کند. خیلی‌ها این روش را کلید موفقیت او می‌دانند چرا که حرکات و حالات چهره از سد زبان و فرهنگ عبور کرده و پیام‌های او را جهانی می‌سازند. او با ویدیو‌های نشان دادن راه‌های درست انجام دادن کار‌های احمقانه مردم به سرعت به موفقیت زیادی رسید و زندگیش را کاملا دگرگون کرد. او می‌تواند با هر پست تبلیغی بیش از پنجاه‌هزار دلار درآمد داشته باشد.
حمید کریلی در فیلم امروز نوشت: دیدن خابی روی فرش قرمز جشنواره فیلم ونیز، یادآور این حقیقت است که در زمانه حکمرانی محتوا، سلیقۀ عامه بسیار تعیین‌کننده‌تر از ارزش ذاتی محتواست. بررسی لیست مگااینفلوئنسر‌های شبکه‌های اجتماعی هم نشان می‌دهد اغلب آن‌ها فاقد استعداد ویژه یا مهارت خارق‌العاده هستند.
لیست مضامین اصطلاحا «ترند» هم بیانگر آن است که در تولید محتوا، سازگاری با پسندِ عمومی‌ست که حرف اول را می‌زند نه اعتبار هنری یا پژوهشی آن. کافی‌ست نگاهی به مضمون اصلی محبوب‌ترین محتوا‌های مجازی بیندازیم: طنز، جنسیت، زیبایی، تناسب اندام، فشن، آشپزی، اشتراک حریم شخصی و…
وودی آلن در فیلم «تقدیم به رم با عشق» (۲۰۱۲) شخصیتی با بازی روبرتو بنینی خلق کرده تا به بهانۀ آن به همین موضوع اشاره کند: «شهرت به‌خاطر شهرت» یا درست‌تر «شهرت به‌خاطر هیچ».
اگر از این حقیقت تلخ رنج می‌برید که تعداد دنبال‌کنندگان فلان اینفلوئنسر بی‌استعداد از اغلب دانشمندان و هنرمندان بیشتر است به‌یاد بیاورید که تصویر خابیِ بیست‌ویک ساله از تصویر اکثریت مطلق بازیگران، خوانندگان، ورزشکاران و سیاست‌مداران دنیا شناخته‌شده‌تر است.
او توسط پیترو والسچی تهیه‌کنندۀ ایتالیایی برای بازی در فیلم آینده‌اش دعوت به کار شده و در حاشیۀ نمایش فیلم «آرزو‌های گمشده» (خاویرجیانولی) روی فرش جشنورۀ ونیز قدم گذاشته است. خودش می‌گوید: «دیر یا زود مرا در فیلمی کنار ویل اسمیت خواهید دید، این رویای من است.»
بدون دیدگاه