به گزارش ردکارپت: احمدرضا درویش کارگردان فیلم «رستاخیز» ضمن انتقاد مجدد از شرایطی که منجر به انتشار نسخه غیرقانونی این فیلم در فضای مجازی شد، از علاقمندان خواست منتظر انتشار نسخه قانونی آن باشند.
احمدرضا درویش کارگردان سینما در حاشیه حضور در برنامه «آی‌فیلم پلاس» از تولیدات شبکه تلویزیونی «آی‌فیلم» ضمن اشاره به حواشی انتشار نسخه غیرقانونی «رستاخیز» در فضای مجازی، بیان کرد: من با انگیزه‌هایی فراتر از صرف فیلم ساختن، همراه با گروهم «رستاخیز» را ساختم. پس طبیعتاً اکران نشدن آن یا انتشار غیرقانونی‌اش دلسردمان نکرده است و فکر می‌کنیم همین که قدمی برداشتیم و «رستاخیز» ساخته شد، توفیق بوده است.
وی در عین حال تأکید کرد: تنها ناراحتی ما مظلومیت فیلم است. مدیریت فرهنگی کشور ما باید برای مسئله‌ای که فیلم با آن رو به رو بود، تدبیری می‌اندیشید نه اینکه صورت مسئله را پاک کند. انتشار غیرقانونی فیلم لطمه شدیدی به ما زده شد درحالی که می‌شد اتفاقات بهتری را رقم زد.
کتابی درباره ساخت «رستاخیز» می‌نویسم
احمدرضا درویش ادامه داد: ما نه از بودجه بیت‌المال برای ساختنش مصرف کردیم و نه کسی کمکی به ما رساند بلکه خودمان جذب بودجه کردیم و حتی از خارج کشور اقداماتی انجام شد. در آینده کتابی در مورد ساخت «رستاخیز» می‌نویسیم و به این آسیب‌ها دقیق تر اشاره می‌کنیم. ما حتی برای اکران فیلم در خارج از کشور اقداماتی انجام دادیم که متاسفانه پخش غیرقانونی فیلم همه چیز را خراب کرد در حالی که می‌توانست پیامدهای مثبت و ماندگاری به بار آورد. ما به عنوان افرادی که براساس باورهای مشخصی دست به ساخت فیلمی مثل «رستاخیز» زده‌ایم، حق نداریم ناامید شویم.
اگر علاقه‌مندان صبر کنند توسط صاحبان فیلم به‌صورت کاملا قانونی و شرعی فیلم بارگذاری خواهد شد و می‌توانند آن را با کیفیت خوب تماشا کنندوی در مورد ساخت فیلم جدید و نگرانی از تکرار تجربه «رستاخیز» گفت: شاید از منظر عقلانی کسی که مثل من فیلمش اکران نشده و بعد هم اثرش غیرقانونی نمایش داده شود، از ادامه کار بترسد و این احتمال را بدهد که ممکن است این اتفاق بار دیگر رخ بدهد. بعد از این ماجراها من به این نتیجه رسیدم که مدیران ما پای امضا و مجوزشان نمی‌ایستند و من هم دیگر از آنها مجوز ساخت فیلم نمی‌گیرم. این در حالی بود که فیلم ما در مورد قله معارف شیعه بود.
درویش تأکید کرد: ما آبرو می‌گذاریم و فیلم می‌سازیم. مگر یک آدم چقدر عمر می‌کند؟ ۱۵ سال از پیش تولید «رستاخیز» تا امروز گذشته است و من فکر می‌کنم فیلم بعدی من حتما ۳۰ سال زمان نیاز دارد! مگر من تا کی زنده ام؟ فکر می‌کنم فرهنگ برای سیستم حکومتی ما خیلی مهم نیست و مدیریت توئیتری بر کشور ما حاکم شده است! هنرمند اهل مکاشفه و شهود است و با رویاپردازی کار می‌کند و مدیریت کردن برای این قشر کار ساده‌ای نیست.
کارگردان «کیمیا» اظهار کرد: آنچه برای «رستاخیز» رخ داد سرقت فرهنگی است. من دوست دارم هم کسانی که این فیلم را منتشر کرده اند، هم مسلمانان معتقد و شیعیان عرب و غیرعرب بدانند ما به عنوان سازندگان و صاحبان اثر راضی نیستیم که فیلم به این صورت منتشر شده و امیدواریم مردم خودشان از دیدن فیلم پرهیز کنند و دیگران را هم از تماشای «رستاخیز» در فضای مجازی که عملی حرام است، پرهیز دهند. اگر علاقه‌مندان صبر کنند توسط صاحبان فیلم به صورت کاملا قانونی و شرعی فیلم بارگذاری خواهد شد و می‌توانند آن را با کیفیت خوب تماشا کنند.
جهان امروز تشنه دیدن و شنیدن حرف‌های ما است
درویش که در پشت صحنه «آی‌فیلم پلاس» از برنامه‌های تولیدی معاونت برون مرزی صداوسیما سخن می‌گفت، در مورد نقش شبکه‌های برون مرزی ایران و تاثیراتی که در انتقال سبک زندگی ایرانی اسلامی به فضای خارج از کشور داشته‌اند، گفت: به نظر من جهان امروز که از طریق رسانه و عنصر صدا و تصویر پیام می‌گیرد و منتقل می‌کند، تشنه دیدن و شنیدن حرف‌ها و باورهای ماست؛ اینکه ما چه کسانی هستیم و چه می‌گوییم؟ چه طرز تفکری داریم و می‌خواهیم چه پیامی را به دنیا برسانیم.
کارگردان «رستاخیز» تأکید کرد: جهان واقعا مشتاق شنیدن حرف‌های برآمده از فرهنگ ماست. متاسفانه دنیا بیشتر از دریچه سیاست با نام کشور ایران آشناست. ما برای اینکه بتوانیم حرف هایمان را فراتر از سیاست و بحث‌های سیاسی بیان کنیم، باید از طریق فرهنگ، تاریخ و هویت مان سبک زندگی مان را معرفی کنیم و حتما به امکاناتی نیاز داریم تا به مطالبات جواب بدهیم. یکی از راه‌های موثر و شاید تنها راه رسانه است. از طریق به کارگیری زبان تصویر و صدا به راحتی می‌توان با مخاطبان در هرجای دنیا ارتباط برقرار کرد و وقتی پیامی از کانال رسانه صادر می‌شود، دیگر محدود به مکان و زمان نیست و در لحظه به کل دنیا می‌رسد و اثر خودش را به جا می‌گذارد.
متاسفانه ما در سینما دچار توهمی عجیب شده‌ایم و فکر می‌کنیم حضور جهانی داریم در حالی که به نظر من اینطور نیست. حتی در پایتخت شهرهای اسلامی هم کسی آنچنان دنبال سینمای ایران نیستوی ادامه داد: با توسعه فناوری‌های جدید در عرصه انتقال پیام، اهمیت شبکه‌های برون مرزی بیشتر احساس می‌شود. در جهان اشباع از اطلاعات، ما حتما باید کرسی فرهنگی خودمان را داشته باشیم.
صدای ما باید در همه شبکه‌ها و لایه‌های رسانه‌ای شنیده شود. متاسفانه ما در سینما دچار توهمی عجیب شده‌ایم و فکر می‌کنیم حضور جهانی داریم در حالی که به نظر من اینطور نیست. حتی در پایتخت شهرهای اسلامی هم کسی آنچنان دنبال سینمای ایران نیست. در همین مزارشریف که هم زبانیم و فرهنگ‌مان مشترک است، در بازار فروش فیلم‌هایشان یک فیلم ایرانی هم دیده نمی‌شود و بیشتر دنبال آثار چینی و تایلندی هستند! در این شرایط نقش شبکه‌ای چون آی فیلم و سایر شبکه‌های برون مرزی دوچندان احساس می‌شود. ابتکار تاسیس شبکه آی‌فیلم بسیار هوشمندانه بود و باید روز به روز با فرم‌های تازه با همه محدودیت‌ها به جلو پیش برود.
درویش در ادامه درمورد نگاه فیلمسازان ایرانی به تولید آثاری برای بیرون از مرزهای کشور گفت: اثر هنری در شرایطی به ماندگاری می‌رسد که محدودیت‌های زمانی و مکانی نداشته باشد. امروز ارتباطات دیگر محدود نیست. آثار نمایشی ما با اینکه باید هویت ایرانی اسلامی داشته باشد، اما لازم است برای خارج از مرزهای کشور هم قابل درک باشد و این یک اصل برای اثر هنری جهانی است. هرچقدر اثر هنری بتواند فهم وسیع‌تری را دربربگیرد ماندگارتر می‌شود. در بحث ادبیات چه آثاری ماندگار شده است؟
باید رساله موسیقی ابن سینا را بخوانید تا ببینید که اثر ادبی ماندگار چه ویژگی‌هایی دارد و همینطور آثار شعرای ما مثل حافظ، سعدی، مولانا و… که آثار ادبی شان جهانی شده است. آنها آنقدر عمیق به جهان نگریسته اند که هرکسی در دنیا آثار آنها را درک می‌کند. البته راه‌های ارتباط گیری باید به روز شود. در بحث هنرهای نمایشی هم ما باید به این جایگاه برسیم و کرسی‌هایی در دنیا به دست بیاوریم. امروز هزاران هزار شبکه تلویزیونی در دنیا وجود دارد و رقابت بسیار سخت شده و در این شرایط رسیدن به جایگاه جهانی دشوارتر است.
این کارگردان سینما ماموریت‌های بخش برون مرزی صداوسیما را بسیار حساس خواند و عنوان کرد: امیدوارم علاوه بر موقعیت‌های نخبگی و جشنواره‌ها که در آنجا تا امروز خوش درخشیده‌ایم، در سایر وجوه هم موفق ظاهر شویم. لازم است که از قرابت‌های زبانی، دینی یا فرهنگی مان با سایر کشورها استفاده کنیم. کمااینکه در همین نزدیکی خودمان در هندوستان میلیون‌ها شیعه داریم، اما واقعا چه نزدیکی باهم داریم؟ هیچ! اصلا در زمینه کاری چه اتفاقات مثبتی بین ما رخ داده است؟ دقیقا اینجاست که نقش آی‌فیلم و سایر شبکه‌های برون مرزی در محکم تر و آشکارکردن این پیوندها مشخص می‌شود.
بدون دیدگاه