به گزارش ردکارپت فیلم: در روزگاری که بسیاری از دوبلورهای قدیمی از وضعیت این هنر قدیمی و زیرزمینی شدن آن گله دارند، یکی از چهره‌های ماندگار این عرصه آرزو داشت، کاری که او و همکارانش در دوبله شروع کردند با همان شدت و دقت و همان نازک‌بینی ادامه پیدا کند.
امروز ۱۹ دی‌ماه ششمین سالگرد درگذشت احمد رسول‌زاده ،از دوبلورها و مدیر دوبلاژهای قدیمی ایران است که سال ۱۳۹۳ پس از تحمل چند سال رنج بیماری درگذشت.
او که متولد سال ۱۳۰۹ در تبریز بود، از دهه ۱۳۳۰ وارد کار دوبله شد، در حالی که پیش‌تر تئاتر را هم برای دورانی تجربه کرده بود. رسول‌زاده آن طور که خودش می‌گفت عشق به تئاتر همیشه با او بود و بسیار دوست داشت با پدر و مادرش به تئاتر برود، بویژه آنکه پدرش به تئاتر و به طور کلی هنرهای مختلف علاقه زیادی داشت.
این هنرمند که برای دوبله فیلم «بن‌هور» شهرت زیادی دارد، درباره آن گفته بود: پیش از آنکه خود فیلم به ایران بیاید آنونس آن رسیده بود که ما هم دوبله کردیم و حدود ۲۰ روز بعد گفتند یک شب در سینا آسیا و در آخرین سانس یعنی ساعت ۲۳، فیلم را نمایش می‌دهند و من هر کسی را که برای دوبله می‌خواهم همراه خود ببرم. وقتی فیلم را تماشا کردیم با خودم گفتم عجب فیلمی است! و همین هم شد که دوبله «بن‌هور» خوب شد چون معتقدم فیلم خوب در دوبله تاثیرگذار است.
آنونس آن فیلم اولین آنونسی بود که عنوان مدیر دوبلاژ در آن ذکر می‌شد و البته من علاقه‌ای به این کار نداشتم ولی نمی‌دانم چه اصراری بود که حتما انجام شود.
او درباره دوبله فیلم «پدر خوانده» فرانسیس فورد کاپولا نیز گفته بود: برای گویندگی نقش مارلون براندو چند توپ پنبه‌ای درست کردیم و در دهان گوینده گذاشتیم تا حالت صورت شبیه همان حالتی شود که مارلون براندو داشت. صدای چند نفر را ضبط کردیم از جمله مرحوم نوربخش و همه صداها را به امریکا فرستادیم. آنجا دست گذاشتند روی دوبله‌ای که آقای نوربخش انجام داده بود و آن را انتخاب کردند و بعد هم فیلم به اکران رسید.
راوی فیلم کارتونی «رابین‌هود» شاخص‌ترین سریال تلویزیونی که دوبله کرده را «دایی جان ناپلئون» ناصر تقوایی می‌دانست. او در فیلم سینمایی «عمرمختار» هم به جای آنتونی کویین صحبت کرده بود.
از جمله فیلم‌های ایرانی که رسول‌زاده در آن گویندگی کرده بود، به «آخرین تک سوار»، «تصویر آخر»، «مادیان» و «رسول پسر ابوالقاسم» می‌توان اشاره کرد. وی علاوه بر دوبله، گویندگی برنامه‌های مستند متعددی را بر عهده داشته که از جمله آن‌ها، سلسله برنامه‌های مستند حیات وحش ایران بود.
او در سال‌های پایانی عمر خود گفته بود: من دوبله را همیشه دوست داشتم و در زندگی‌ام آن را خیلی جدی گرفتم. تمام آمال و آرزوهایم دور این کار بود و آرزو دارم با همان شدت و حدت و با همان نازک‌بینی، نازک خیالی و دقتی که ما کار می‌کردیم ادامه پیدا کند. امیدوارم گوینده‌های جدید و علاقه مندانی با صداهای مختلف به این کار بیایند، آموزش ببینند تا «دوبله»، سال‌های سال به همان خوبی که در روزهای ابتدایی شروع شد، ادامه داشته باشد.
او اگرچه این آرزوها را داشت، اما وقتی از دنیا رفت بسیاری از همکارانش از وضعیت دوبله همچنان گله‌مند بودند. رضا آشتیانی‌پور در ۱۹ دی‌ماه سال ۱۳۹۳ گفته بود: آنچه برای ما غم است فقط از دست دادن رسول‌زاده به صرف از دست رفتن فیزیکی او نیست، چون حضور او همواره در دل ما و در استودیوها احساس می‌شود، اما درد آنجاست که در شبکه‌های زیرزمینی عده‌ای دوبله‌هایی را انجام می‌دهند که با غلط‌های فاحش گفتاری به زبان و هنر دوبله آسیب می‌زنند. ما می‌خواهیم از خانه‌نشین شدن بچه‌های دوبله و بی‌آبرو کردن این حرفه جلوگیری شود، چرا که انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم جزو قدیمی‌ترین صنف‌های سینما است که پیش از انقلاب تاسیس شده است و بسیاری از اعضای این انجمن زندگی خود را با چنگ و دندان می‌گذارند. بنابراین ما پول اضافه‌ای نمی‌خواهیم، فقط می‌خواهیم کار دوبله به کسانی که اهلش نیستند، سپرده نشود و این درخواست زیادی از مسوولان نیست.
در ادامه فیلمی را از برخی صحبت‌های رسول‌زاده که موزه سینما به مناسبت سالگرد درگذشت این هنرمند منتشر کرده خواهید دید.
بدون دیدگاه