به گزارش ردکارپت فیلم:شانزدهمین جشنواره سینماحقیقت درحالی به کار خود پایان داد که تراز بالای کیفیت آثار حاضر در این دوره، نشان از موج جدیدی از فیلمسازان این حوزه می‌دهد.
شانزدهمین دوره جشنواره سینماحقیقت روز گذشته به کار خود پایان داد و توانست کارنامه قابل قبولی از عملکرد خود ارائه دهد. در این دوره، همان‌گونه که وعده داده شده بود، مستندهایی در گونه‌های مختلف نمایش داده شد که برخی از آنها از جمله دنیای وحشی زاگرس، دستاوردهای جدیدی را در سینمای مستند ایران به همراه داشت که در شرایط فعلی که نسل جدیدی به دنیای فیلمسازی مستند روی آوردند، یک غنیمت محسوب می‌شود.
سطح کیفی آثار ملی حاضر در جشنواره، یک سر و گردن بالاتر از تولیدات خارجی حاضر در این رویداد بود. مستندهای خارجی این دوره که از بین چند صد اثر فرستاده‌شده انتخاب شده بودند، نشان می‌دهد که تراز کیفی مستندهای ایرانی در عصر جدید، از معدل کیفیت مستندهای برگزیده خارجی نیز بالاتر و بهتر است که این، یک نشانه خوب برای سنجش تراز کیفی نسل جدیدی است که به این حوزه ورود کرده‌اند.
در واقع مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی هم‌اکنون باید در سه زمین، بازی‌های مختلفی را ارائه دهد. از یک‌سو با نسل قدیمی و باتجربه فیلمساز مواجه است که باید از آنها مراقبت کند. از دیگر سو، نسل جدیدی به روی کار آمده‌اند که به مولفه‌های جهانی و به‌روز مستندسازی واقف و از انتخاب سوژه تا پرداخت نهایی و اجرا را به کار گرفته و به‌شدت نیاز به مراقبه دارند. از طرفی هم نسل دیگری هستند که پشت خط مانده و مترصد ورود به دنیای حرفه‌ای مستندسازی هستند. برخی از این هنرمندان را در دعوت جشنواره از آنها برای حضور در کلاس‌های این دوره دیدیم؛ جمعیتی که آینده‌سازان سینمای مستند هستند و قرار است نبض این سینما را در دست بگیرند.
بنابراین چنین مختصاتی، ۲ الزام را مطرح می‌کند: نخست آن که مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی باید به شکلی هوشمندانه، هر سه نسل فیلمساز را با توجه به اقتضائات و شرایطی که می‌طلبند، در زمین خود محفوظ نگه‌داشته و مسیر فیلمسازی آزادانه و هموار را برای آنان فراهم کند. نکته دوم نیز به ضرورت برگزاری جشنواره بازمی‌گردد که تنها چراغ رقابتی سینمای مستند در کشور و سکوی پرتاب فیلمسازان برجسته این حوزه است. متاسفانه هنوز هم برخی اعتقاد دارند که باید این‌قبیل جشنواره‌ها تعطیل شده و هزینه آن صرف زیرساخت‌ها شود اما اکنون با جمعیتی مواجه هستیم که متناسب با استعدادها و ظرفیت‌های پیدا و پنهان آنها، ضرورت برگزاری جشنواره سینماحقیقت، بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود.
بر پایه همین ضرورت، جشنواره این دوره، گام محکمی برداشت، به گونه ای که رقم ریالی جوایز را بیشتر کرد تا یک دلگرمی به فیلمسازان برگزیده این حوزه حواله دهد و از سوی دیگر، خیال کارگردانان نسل جوان را راحت کرد که از آنها و ساخته هایشان حمایت خواهد شد. بنابراین چنین رویکردی، می‌تواند نقشه‌راه مرکز گسترس سینمای مستند و تجربی قرار گرفته و پرواضح است که در چنین چشم‌اندازی، دیگر اولویت با این نیست که چرا برخی از صندلی‌های فلان نوبت (سانس) خالی است یا چرا استقبال چندانی از جشنواره به عمل نیامده است.
سینمای مستند، یک سینمای پویا با شرایط خاص است که طبیعی است در روزگاری که استقبالی از سینمای بلند داستانی در سینماها به عمل نمی‌آید، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که تمام صندلی‌های جشنواره‌ای مانند سینماحقیقت پر باشد. اینکه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی و دیگر مدیران، تمام‌قد پشت این جشنواره و دیگر جشنواره‌ها نظیر سینمای کوتاه ایستاده‌اند را باید به فال نیک گرفت و افتخار کرد که سینمای مستند، از نگاه مدیریتی، مهجور واقع نشده است.
با توجه به افقی که سیاست‌گذاری‌های مدیران برای این رویداد در پیش گرفته‌اند و نظر به تلاقی و تکثر چندین نسل فیلمساز این حوزه، باید اذعان کنیم که آینده سنیمای مستند ایران، آینده بسیار درخشان‌تر از آن چیزی را رقم خواهد زد که امروز وجود دارد و این می‌تواند خوشایند تمام فعالان این حوزه باشد که با رقابتی‌تر شدن تولیدات استعدادهای نوظهور، بتوان سینمای مستند کشور را به جایگاه حقیقی که شایسته آن است، رساند.
بدون دیدگاه