به گزارش ردکارپت فیلم: رکسانا قهقرایی (منتقد) در یادداشتی به نقد و بررسی فیلم سینمایی «شماره ۱۰» پرداخته است.
پردیس سینمایی ملت در نخستین روز اکران خود در بستر چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، میزبان فیلمی از حمید زرگرنژاد بود که آن را به راحتی می‌توان اثری در مدیوم سینما خواند. قاب‌بندی‌های خوب، کات‌های بجا، موسیقی به اندازه و مهم‌تر بازی‌های در خدمت فیلمنامه و خواست کارگردان را از ویژگی‌های مثبت تازه‌ترین اثر کارگردان «ماهورا» می‌توان عنوان کرد.
شماره ۱۰ عزم خود را برای فرار جزم کرده است، نکته‌ای که از همان سکانس‌های ابتدایی فیلم مخاطب خود را با آن مواجه می‌بیند تا دریابد با آنچه قرار است مواجه شود چیزی جز فرار و رهایی از بند سفت و سخت بعثی‌ها نیست. شاید در ابتدا اینگونه تصور شود که پیش‌تر نیز در پرداخت‌های متعدد به سینمای ژانر دفاع مقدس بارها و بارها با اراده آزادگان برای فرار مواجه شده باشیم، اما قصه شماره ۱۰ قصه‌ای شکل‌گرفته از واقعیت است که تمام زمان خود را صرف نمایش نقشه‌های فرار و انگیزه‌های آن می‌کند.
تهدیدها و ارعاب‌های فرمانده اردوگاه و شرایط تعدادی از آزادگان کلید چرخش انگیزه‌های شماره ۱۰ برای فرار و البته آغاز پیچیدگی‌های داستان است. جایی که زرگرنژاد با وابستگی حداقلی به قصه‌های سایر اسرا تنها دو تن از آنان را همراه رضا برای پیاده‌سازی نقشه فرار می‌کند.
چهره‌پردازی باورپذیر و بهره از دیالوگ‌هایی که احساسات بیرونی و خانوادگی سهم اندکی در آن دارد و بیش از هر چیز در ماجراهای اردوگاه بعثی‌ها خلاصه می‌شود از نکات مثبت این فیلم است که دستگیر حمید زرگرنژاد در کارگردانی خوب تازه‌ترین اثرش بوده است.
قاب‌ها و اکشن‌های بجا و درست «شماره ۱۰» از همان ابتدای فیلم نشان می‌دهد که مخاطب با فیلمی واقعا سینمایی روبه‌رو است. جایی که حسن پویا با قاب‌بندی‌هایی که از او توقع می‌رفت در مسیر واقع‌گرایی فیلم کمک بسیاری به خالق اثر کرده است. در کنار تمامی عوامل فنی، علاوه بر اینکه قصه تاکید بر ترویج فضیلت دارد، از درون‌مایـه‌ای با محوریت ازخودگذشـتگی و ایثـار در راستای آرمان‌هـای انقلاب اسلامی و نجـات سـایر آزادگان جنـگ تحمیلی سود می‌برد.
تازه‌ترین اثر حمید زرگرنژاد که فیلمی قهرمان‌محور خوانده می‌شود، گرچه شاید به ظاهر پایان امیدوارکننده‌ای نداشته باشد اما تامل در فعل رضا زاگرس با بازی مجید صالحی برداشت‌های متفاوتی را درباره یاس و امید به ذهن متبادر می‌کند، چراکه برآن است تا بازنمایی مطلوبی از کنش‌ها و واکنش‌های رزمندگان و آزادگان در شرایط سخت جنگی و اسارت داشته باشد. همچنین می‌توان «شماره ۱۰» را فیلمی در راسـتای تقویـت روحیـه مسـئولیت‌پذیری اجتماعی دانست که به بازنمایی مسـئولیت افـراد در برابـر دیگـر انسـان‌ها می‌پـردازد.
بدون دیدگاه