به گزارش ردکارپت فیلم: شهرام کرمی که اسفند سال ۹۸ از ریاست مرکز هنرهای نمایشی کناره‌گیری کرد، حالا بیشتر وقت خود را صرف نوشتن کرده است. او این روزها مشغول نوشتن نمایشنامه «گاهی صدایم کن دریا»ست و امیدوار است نگارش این متن تازه با آخرین روزهای کرونا همراه شود.
این نمایشنامه نویس درباره تازه‌ترین فعالیتهای خود می‌گوید: این روزها بیشتر فرصت دارم تا به دغدغه نوشتن بپردازم. برای من نوشتن یک علاقه نیست، یک ضرورت است. دو سال از نوشتن دور بودم و حالا بیشتر فرصت دارم طرح‌ها و ایده‌های خود را بنویسم.
او با اشاره به شرایط دشوار دوران کرونا اضافه می‌کند: شرایط کرونا برای همه مردم ما و جهان سخت است. اما همه ما به روزهای روشن آینده امید داریم. زمان و وقتی که دوباره جهان عادی را داشته باشیم، خیلی زود این روزگار را فراموش خواهیم کرد. هرچند جای خالی آن‌ها که دیگر بین ما نیستند تا وقتی هستیم برای ما احساس می‌شود. ما عزیزان زیادی از هنرمندان و اهالی تئاتر را از دست دادیم. حسرت و فراق آن‌ها درد سختی است. وقتی به این غم سخت فکر می‌کنم دیالوگ هملت برای من زنده می‌شود: «در قلب من جنگی به وقوع پیوسته که نمی‌گذارد بخوابم!» اما هنر تئاتر به ما امید و زندگی را همیشه آموخته است. آرزو دارم خیلی زود روزگار برای همه مردم ما و جهان عادی شود.
کرمی سپس درباره تازه‌ترین نمایشنامه‌های خود توضیح می‌دهد: در این چند وقت نمایشنامه«کاش جای این همه استخوان لب‌هایت برمی‌گشت» را نوشتم که مهرماه سال گذشته از سوی نشر «عنوان» و با حمایت انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس منتشر و رونمایی شد.
کرمی که مانند دیگر همکاران تئاتری‌اش از وضعیت سخت تئاتر در دوران کرونا دلگیر است، خاطرنشان می‌کند: حالا که سال نو آغاز شده، می‌توانم آرزو کنم که خانواده نجیب تئاتر با رفع این ویروس عالم‌گیر خیلی زود به شرایط عادی کار و هنر بپردازند. من هم با این شوق و امید برای روزهای بعد در حال نوشتن یک طرح جدید هستم برای اثری دیگر.
او درباره این کار تازه توضیح می‌دهد: چند وقتی بود به یک دوست هنرمند وعده داده بودم نمایشنامه‌ای برای او بنویسم. بین شکل‌گیری یک طرح تا پرداخت و نوشتن گاهی زمان زیادی می‌گذرد. طرح جدید من مجموعه ده تک‌گویی است. این بار سراغ روایت داستان نخواهم رفت. تک‌گویی شخصیت‌هایی که همان مضامین همیشگی این زندگی را تجسم می‌بخشد. عشق، مرگ، انتظار، سرزمین، تولد و امید مضمون مشترک این تک‌گویی‌ها با واهمه و درد و شوق است. اثری با عنوان «گاهی صدایم کن دریا» دغدغه‌های نوشتن این روزهای من است. هر بار که نوشته‌ای را آغاز می‌کنم، سختی کار تا زمان پایان حس غریبی دارد. امیدوارم نمایشنامه و مجموعه تک‌گویی «گاهی صدایم کن دریا» و پایان آن با آخرین روزهای کرونا همراه باشد.
بدون دیدگاه